Os colorantes alimentarios desempeñan un papel vital á hora de mellorar o atractivo visual de diversos produtos alimenticios. Úsanse para que os produtos alimenticios sexan máis atractivos para os consumidores. Non obstante, o uso de colorantes alimentarios está suxeito a regulamentos e normas estritas en diferentes países. Cada país ten o seu propio conxunto de regulamentos e normas con respecto ao uso de colorantes alimentarios, e os fabricantes de alimentos deben garantir que os colorantes que empregan cumpran cos estándares de cada país onde se venden os seus produtos.
Nos Estados Unidos, a Administración de Alimentos e Medicamentos (FDA) regula o uso de colorantes alimentarios. A FDA aprobou unha gama de colorantes alimentarios sintéticos que se consideran seguros para o consumo. Estes inclúen o vermello FD&C n.º 40, o amarelo FD&C n.º 5 e o azul FD&C n.º 1. Estes pigmentos utilízanse nunha ampla gama de produtos alimenticios, incluíndo bebidas, confeitaría e alimentos procesados. Non obstante, a FDA tamén establece límites nos niveis máximos permitidos destes colorantes en diferentes alimentos para garantir a seguridade do consumidor.
Na UE, os colorantes alimentarios están regulados pola Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA). A Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria avalía a seguridade dos aditivos alimentarios, incluídos os colorantes, e establece os niveis máximos permitidos para o seu uso nos alimentos. A UE aproba un conxunto de colorantes alimentarios diferente ao dos Estados Unidos, e algúns colorantes permitidos nos Estados Unidos poden non estar permitidos na UE. Por exemplo, a UE prohibiu o uso de certos colorantes azoicos, como o amarelo ocaso (E110) e o Ponceau 4R (E124), debido a posibles problemas de saúde.
No Xapón, o Ministerio de Sanidade, Traballo e Benestar (MHLW) regula o uso de colorantes alimentarios. O Ministerio de Sanidade, Traballo e Benestar estableceu unha lista de colorantes alimentarios permitidos e o seu contido máximo permitido nos alimentos. O Xapón ten o seu propio conxunto de cores aprobadas, algunhas das cales poden diferir das aprobadas nos Estados Unidos e na UE. Por exemplo, o Xapón aprobou o uso do azul gardenia, un pigmento azul natural extraído do froito da gardenia que non se usa habitualmente noutros países.
No que respecta aos colorantes alimentarios naturais, existe unha tendencia crecente a usar pigmentos vexetais derivados de froitas, verduras e outras fontes naturais. Estas cores naturais adoitan considerarse alternativas máis saudables e respectuosas co medio ambiente ás cores sintéticas. Non obstante, mesmo os pigmentos naturais están suxeitos a regulacións e estándares en diferentes países. Por exemplo, a UE permite o uso de extracto de remolacha como colorante alimentario, pero o seu uso está suxeito a regulacións específicas en canto á súa pureza e composición.
En resumo, a aplicación de pigmentos nos alimentos está suxeita a regulamentos e normas estritas en diferentes países. Os fabricantes de alimentos deben garantir que as cores que empregan cumpran os estándares de cada país onde se venden os seus produtos. Isto require unha coidadosa consideración da lista de pigmentos aprobados, os seus niveis máximos permitidos e calquera normativa específica relativa ao seu uso. Sexan sintéticos ou naturais, os colorantes alimentarios desempeñan un papel importante no atractivo visual dos alimentos, polo que é importante garantir a súa seguridade e o cumprimento das normativas para protexer a saúde do consumidor.
Data de publicación: 28 de agosto de 2024